မိုင္တိုင္ ၂၉

မိုးေတြ တစ္သိမ့္သိမ့္ ရြာေနတဲ့ ညတစ္ည ေပါ့  ။  အခ်ိန္ကာ ည ၁၁ နာရီ ေက်ာ္ ….  အသက္တစ္ခုကို ရင္း ေသြးစက္ေတြ ကို ခင္းေစၿပီး ဘဝဆိုတဲ့ ေလာကၾကီးထဲကို က်ေနာ္  ေရာက္ေစခဲ့ပါတယ္ ။ အေျခမခိုင္ တဲ့ ေျခလွမ္းေတြကို မိဘ ဆိုတဲ့ ၾကင္နာေႏြးေထြးမႈ ့ေတြေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း ခိုင္ခံလာေစခဲ့ပါတယ္ ။ မၾကာမၾကာ လဲက်တိုင္းလည္း မိုးေကာင္းကင္ၾကီးလို အုပ္မိုးေပးတက္တဲ့ အေမ့ရင္ခြင္ ….. ။

ဒီလိုနဲ ့ …… အေဖ ေပးတဲ့ ရာဇဝင္သူရဲေကာင္း တစ္ဦး နာမည္နဲ ့ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့  ….. က်ေနာ္ ေလာကၾကီးထဲမွာ စမ္းတဝါးဝါး ေလွ်ာက္သြားလိုက္တာ ……. အခ်ိန္ေတြကိုပဲ စားပစ္တာလား ၊ အခ်ိန္ေတြ ကပဲ က်ေနာ္ ကို စားပစ္တာလား မသိ ၊ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ခဲ့ရၿပီ  … ။

ျဖစ္တည္ရာ ဘဝ မွာ တစ္ခါတေလေပါင္းမ်ားစြာ နဲ ့ ေပ်ာ္ရႊင္လိုက္ ၊ ဝမ္းနည္းလိုက္ ၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ အေရာင္ေတာက္လာလိုက္ ၊ အေရာင္ ေပ်ာက္သြားလိုက္ ေနာက္ဆံုး …. ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမ့ရင္ခြင္ နဲ ့ ဘုရားရိပ္ ေလာက္ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေနရာ ရွာမေတြ ့ခဲ့ပါဘူး … ။

ဒီလိုနဲ ့……… ဒီေန ့ ဆိုရင္ ၂၉ ႏွစ္ အၾကာေရာက္ခဲ့ပါၿပီ … ။ ဘဝဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၉ ႏွစ္ ဘယ္ႏွၾကိမ္မ်ား ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရိွမည္ေလာ … ။  “ သဘာဝ ပါ သားရယ္ ” လို ့ေျပာတဲ့ အေမ့မ်က္ရည္ေတြကို ရင္နာနာ နဲ ့ ေက်ာခိုင္းမိခဲ့တာ လည္းၾကာခဲ့ပါၿပီ ။ အခုထိ လိုအပ္ျခင္းေတြ ရိွေနဆဲပါ ။ အင္း …… ရိွေစေတာ့ …. အရိွကို အရိွတိုင္းထား ရမလို ျဖစ္ေနပါျပီ ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၉ ႏွစ္က ဒီလိုေန ့မွာ အေမ့ရဲ့ အသက္နဲ ့ ေသြးေတြကို ရင္းျပီး ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ တဲ့ အေမ့ ေက်းဇူးေတြကို ဘယ္လိုမွ ဆပ္လို ့ မကုန္ႏိုင္မွန္း သိပင္မဲ့ ရွင္သန္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ထိေတာ့ ၾကိဳးစားခ်င္ပါတယ္ … အေမ  ။

အေမရိွရာအရပ္ကို မွန္ေမွ်ာ္လို ့ ထာဝစဥ္ ရွစ္ခိုးဦးခ် လွ်က္ပါ အေမ …. ရယ္ …. ။

အေဝးေရာက္ အေမ့ သားကေတာ့ ဒီေန ့ ညမွာ မိုင္တိုင္ ၂၉ ကိုေအာင္ျမင္စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရပါၿပီ ….. ။

ေမာင္ဘုန္း